Dąb wierzbowy to bardzo popularne drzewa cieniujące i okazowe. Ponieważ szybko rosną i wypełniają się atrakcyjnym, rozgałęzionym kształtem, są częstym wyborem w parkach i przy szerokich ulicach. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tym, jak uprawiać dąb wierzbowy i dąb wierzbowy.
Informacje o dębie wierzbowym
Dąb wierzbowy (Quercus phellos) pochodzą ze Stanów Zjednoczonych. Są odporne w strefach USDA 5 lub 6a do 9b, dzięki czemu ich zasięg obejmuje całe zachodnie wybrzeże, większość wschodniego wybrzeża oraz całe południe i południowy zachód.
Drzewa szybko rosną. Kiedy są młode, mają kształt piramidy, ale w miarę dojrzewania ich gałęzie przybierają szerokie, równomierne rozłożenie. Najniższe gałęzie zwisają nieco ku ziemi. Drzewa mają tendencję do osiągania wysokości od 60 do 75 stóp (18-23 m) z rozpiętością od 40 do 50 stóp (12-15 m).
Liście, w przeciwieństwie do innych dębów, są długie, cienkie i ciemnozielone, przypominające wyglądem wierzby. Jesienią przebarwiają się na żółto do brązowego i ostatecznie opadają. Drzewa są jednopienne i wiosną produkują kwiaty (batki), które mogą prowadzić do ściółki. Owoce to małe żołędzie, nie większe niż 1 cm średnicy.
Pielęgnacja dębu wierzbowego
Uprawa dębów wierzbowych jest łatwa i bardzo satysfakcjonująca. Choć wolą wilgotną, dobrze przepuszczalną glebę, będą się dobrze rozwijać w prawie każdej glebie i są odporne na wiatr, sól i suszę, co czyni je popularnymi w miejskich krajobrazach otaczających szerokie ulice lub wypełniające wysepki parkingowe.
Wolą pełne słońce. Są w większości odporne zarówno na szkodniki, jak i choroby. Chociaż są odporne na suszę, dobrze sprawdzą się również w wiecznie wilgotnej glebie. Są używane od dziesięcioleci jako miejskie, uliczne drzewa i udowodniły, że sprostają zadaniu.
Należy zauważyć, że na mniejszych obszarach najlepiej jest unikać drzewa, ponieważ jego wysokość może ostatecznie przytłoczyć obszar.
