Czy kiedykolwiek dostajesz te mieszane torebki niełuskanych orzechów? Jeśli tak, to prawdopodobnie znasz orzechy brazylijskie, które w rzeczywistości w ogóle nie są uważane za orzechy botaniczne. Czym są zatem orzechy brazylijskie i jakie inne informacje o orzechach brazylijskich możemy znaleźć?
Co to są orzechy brazylijskie?
Orzechy brazylijskie (Bertholletia excelsa) są jedynymi gatunkami w rodzaju monotypowym Bertholletia, nazwany na cześć francuskiego chemika Claude'a Louisa Bertholleta. Pochodzą z niektórych regionów Amazonii i mogą osiągnąć wysokość 160 stóp (49 m) na 6 stóp (1,8 m) szerokości i mogą żyć 500 lat lub dłużej. Kora jest gładka i szara, a liście liściaste w porze suchej. Kwiaty rodzą się w wiechach, a każdy kwiat ma dwuczęściowy kielich liściasty, sześć kremowych płatków i mnóstwo pręcików uformowanych w kapturową masę.
Po zapyleniu owoc dojrzewa około 14 miesięcy. Powstały owoc jest dość duży (4-6 cali (10-15 cm) i waży do 5 funtów lub 2,3 kg) i wygląda bardzo podobnie do orzecha kokosowego. Wewnątrz twardej, zdrewniałej skorupy znajduje się 8-24 wyraźnie trójkątnych nasion upakowanych razem jak pomarańczowe segmenty. Te nasiona nazywamy orzechami brazylijskimi. Orzechy, botanicznie rzecz biorąc, są w rzeczywistości owocami o twardej skorupce, podobnymi do żołędzi.
Informacje o orzechach brazylijskich
Na końcu tej kapsułki owocowej znajduje się otwór, który umożliwia miejscowej agouti rozgryzanie owocu. Następnie zjadają trochę nasion i, podobnie jak nasze wiewiórki, zakopują je na później. Niektóre z zakopanych nasion stają się nowymi drzewami orzecha brazylijskiego. Wygląda na to, że może to być łatwa metoda prokreacji, ale faktem jest, że nasienie mogło zostać zakopane w zacienionym miejscu i może czekać latami w zastoju, aż okoliczne drzewa umrą i opadną, umożliwiając przenikanie światła słonecznego do miejsca, w którym znajduje się nasienie. .
W Brazylii wycinanie jednego z tych drzew jest nielegalne. Tak więc tam, gdzie kiedyś były wyłączną prowincją obszarów nienaruszonych lasów, teraz można je znaleźć na podwórkach ludzi oraz wzdłuż ulic i dróg. Aby jednak wyprodukować owoce, niektóre pszczoły z rodzajów Bombus, Centris, Epicharis, Eulaema i Zylocopa musi być obecny, aby zapylić kwiaty. Tych pszczół o dużych ciałach w dużej mierze brakuje na zaburzonych obszarach leśnych. Z tego powodu, chociaż podjęto próby plantacji drzew w Brazylii, naturalna uprawa okazała się bardziej niezawodna.
Pomimo swojej nazwy, największym eksporterem orzechów brazylijskich jest Boliwia, gdzie orzech ten nazywa się nuez de Brasil. Zarówno wiejscy Boliwijczycy, jak i Brazylijczycy polegają na zbieraniu i sprzedaży orzechów brazylijskich jako głównym źródle dochodu. Z tego powodu pozyskiwanie naturalnie rosnących drzew brazylijskich zapobiegło wylesianiu wielu obszarów Amazonii.
Jak wspomniano, uprawa komercyjna okazała się próżnym przedsięwzięciem. Ale uprawa orzechów brazylijskich nie jest poza sferą możliwości. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, jak uprawiać orzechy brazylijskie.
Jak uprawiać orzechy brazylijskie
Uprawa własnych orzechów brazylijskich będzie wymagała trochę cierpliwości i choć jest trudna, jest satysfakcjonującym przedsięwzięciem. Najpierw musisz zebrać trochę orzechów brazylijskich. Jeśli weźmiesz je ze wspomnianego wcześniej worka mieszanych orzechów niełuskanych, nie będziesz w stanie ich rozmnażać. Orzechy te zostały ugotowane w ramach ich przetwarzania. Gotowanie zabije ziarno, czyniąc je bezsilnym.
Uzyskaj odpowiednie zapasy nasion ze szkółki internetowej lub, jeśli mieszkasz w Amazonii, możesz oczywiście zbierać je bezpośrednio z lasu deszczowego. Zadawaj pytania, aby mieć pewność, że otrzymujesz zdrowe, surowe nasiona do sadzenia, a nie jedzenia. Po uzyskaniu nasion moczyć je w wodzie przez 24 godziny, aby poluzować zewnętrzną łuskę.
Wylej wodę i opłucz nasiona. Ponownie namocz nasiona i powtarzaj proces płukania i moczenia co 8 godzin, aż nasiona wykiełkują. Kiedy nasiona wykiełkują, napełnij pojemnik, taki jak przezroczysty szklany słoik, wypełniony w 2/3 bogatą w składniki odżywcze ziemią doniczkową. Zrób dziurę w środku gleby i wepchnij ziarno.
Przykryj go brudem, aby wyrośnięty koniec przebił się przez glebę. Zwilż glebę i utrzymuj ją wilgotną. Przykryj pojemnik gazą lub gazą i zabezpiecz go mocno gumką. Umieść pojemnik w ciepłym miejscu z pośrednim nasłonecznieniem i sprawdź, czy nie rośnie i nie jest suchy.
Gdy sadzonka ma 6-12 cali (15-30 cm) wysokości, posadź ją na obszarze pełnym słońca, dobrze przepuszczalnej gleby i wysokiej wilgotności z ciepłymi tropikalnymi temperaturami.
