Istnieje kilka różnych roślin, które noszą nazwę „kaktus beczkowy”, ale Ferocactus cylindraceus, czyli kalifornijski kaktus beczkowy, jest szczególnie pięknym gatunkiem o długich kolcach, który jest zagrożony w naturze z powodu nadmiernego zbioru przez kolekcjonerów. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o kaktusach beczkowych w Kalifornii.
Kalifornijskie informacje o kaktusach beczkowych
Kalifornijski kaktus beczkowy (Ferocactus cylindraceus) ma kilka popularnych nazw, w tym beczkę Arizona, beczkę czerwoną, kompas górniczy i kaktus beczkowaty kompasu. Jednak wszystkie te nazwy odnoszą się do tego samego kaktusa, pochodzącego z pustyń Mojave i Sonora na południowym zachodzie Ameryki.
Kalifornijskie kaktusy beczkowate rosną bardzo powoli, zaczynając grube i kuliste, a ostatecznie wydłużają się w cylindry, czasami osiągając do 8 stóp lub około 2,5 metra wysokości i szerokości około 1,5 stopy lub 0,5 metra. Bardzo rzadko rozgałęziają się i zgodnie ze swoją nazwą tworzą samotne, grube, beczkowate kolumny.
Od stóp do głów pokryte są długimi kolcami, które mogą mieć różnorodny kolor, od czerwonego przez żółty do białego. W miarę starzenia się kaktusa kolce te mają tendencję do blaknięcia do bardziej szarego koloru i zakrzywiania się wokół kaktusa.
Istnieją trzy różne rodzaje kręgosłupa - długi centralny kręgosłup sięgający do 5 cali (13 cm), 3 otaczające krótsze kolce i od 8 do 28 krótkich promieniowych kolców. Te skupiska trzech rodzajów kręgosłupa pokrywają kaktus tak całkowicie, że trudno dostrzec zielony miąższ pod spodem.
Wiosną i wczesnym latem po stronie kaktusa zwróconej ku słońcu pojawiają się żółte kwiaty z czerwonymi środkami.
Uprawa kaktusa z beczki kalifornijskiej
Kalifornijskie rośliny kaktusów beczkowatych, podobnie jak większość mieszkańców pustyni, preferują kamienistą lub piaszczystą, wyjątkowo dobrze przepuszczalną glebę, a także pełne słońce. Są bardzo odporne na suszę i odporne na szkodniki.
Mają tendencję do szybszego wzrostu po zacienionej stronie (w ich naturalnym środowisku po stronie północnej), powodując, że przechylają się na południe lub południowy zachód. Dzięki temu zyskują alternatywną nazwę „kompasu” i nadają im atrakcyjną, niepowtarzalną sylwetkę.
Stanowią bardzo dobre okazy samotne w ogrodach skalnych i pustynnych krajobrazach.
